Mijn droom om fotograaf te worden begon al in mijn jonge jaren, ik was 12 jaar dat ik mijn eerste Kodak camera kreeg van mijn ouders. Tijdens tekenlessen op school mochten wij onze lerares haar camera gebruiken voor opdrachten, hier ging mijn hart sneller van kloppen, vandaar het cadeau van mijn ouders. Mijn camera ging overal mee naartoe. Totdat ging puberen en de alledaagse dingen als puber interessanter vond dan fotografie, de mobiele telefoon hadden allen een camera dus vooral daar werden de foto's mee gemaakt ( maar dan wel van iedere gebeurtenis). 
De liefde voor fotografie is dus eigenlijk nooit weg gegaan. 

Onze eerste dochter Emilia werd geboren, ik heb echt harde schijven vol met foto's van haar. Ik raakte al snel zwanger van onze tweede dochter Gabriëlla, de foto's werden een dagelijkse bezigheid van Emilia dat mijn partner Richard het tijd vond om een camera te gaan kopen ( hij merkte hoeveel liefde en plezier ik hieruit haalde). Ik vond het nogal een flinke uitgaven en vond mijzelf eigenlijk niet waard, toch begon het steeds meer te kriebelen om de stap te zetten. En daar was mijn eerste camera een Nikon D5600, jeetje wat een mooie foto's kon ik nu maken van mijn gezin, en ja hoor al snel werden er lensen aangeschaft. 

Mijn tweede dochter werd geboren, je raad het al. De camera was niet uit mijn handen te krijgen, foto na foto volgde van mijn meiden. Deze posten ik op sociale media, ik kreeg hier zulke fijne reacties op dat er een aanvraag binnenkwam om voor een ander gezin foto's te maken. Natuurlijk was dit wel even spannend en niet in mijn eigen comfortzone maar toch durfde ik het aan, ik was voldaan, moe van spanning maar zo gelukkig na het zien van de beelden. De reactie van het gezin, ik was er klaar voor. Dit is mijn droom, deze reacties geven mij energie, voldoening en passie.

Mijn droom is uitgekomen, sinds 2020 ben ik fotograaf.